Inkontynencja to niezależna od woli utrata kontroli nad pęcherzem lub jelitem. Jest ona skutkiem obciążeń dla mięśni miednicy, urazu rdzenia kręgowego, zapalenia pęcherza, menopauzy u kobiet i przerostu prostaty u mężczyzn, działania leków diuretycznych, kamicy nerkowej, ostrego zapalenia, problemów psychicznych, zabiegów chirurgicznych czy też wad wrodzonych.
Opiekun powinien mieć świadomość tego, że problem inkontynencji u osoby starszej niesie za sobą ograniczone możliwości zakomunikowania lub udania się do toalety i wymagana jest specjalna pielęgnacja. Podopieczny nie zawsze jest w stanie sam sobie pomóc. Inkontynencja to niewątpliwie wstydliwy problem dla podopiecznego ale też dla opiekunki.
Osoby cierpiące na tę przypadłość są narażone na choroby skóry, odleżyny, infekcje i zaburzenia snu oraz na dyskomfort psychiczny i utrudniony kontakt z otoczeniem.
Nietrzymanie nie musi być związane z urazami (np. pleców, szyi) czy chorobami (cukrzyca). Pod uwagę należy brać pod uwagę aktywność fizyczną, ilość porodów czy wyniki badań. Także masa ciała ma znaczenie. Mocz może wydzielać się przy każdym kaszlu czy kichnięciu.
Opiekun powinien uważać na to, aby:
- podopieczny pił umiarkowanie. Jeśli picie płynów będzie ograniczane, doprowadzi to do podrażnienia pęcherza i infekcji a nawet do odwodnienia organizmu.
- protegowany unikał kofeiny, gazowanych napojów i alkoholu, ponieważ są to napoje moczopędne.
- dobrze sprawdzić, jakie podopieczny przyjmuje lekarstwa, gdyż mogą wywołać efekty uboczne.
